Wstęp.

Pojechaliśmy zwykłym autobusem do Coba, za 40 pesos od tyłka, ale też kupiliśmy bilety na powrotny ADO – za 44pesos. Autobus był normalny, fotele rozkładane, muzyczka trulululu. W Cobe wysiedliśmy spokojnie, zapytaliśmy się, czy autobus tu staje, ta, staje i poszliśmy w stronę jeziora. Ponoć ma w sobie krokodyle, acz moim zdaniem jedynie plastikowe. Albo gotowane, bo powyżej iluś stopni zdaje się białko się ścina. A żółtko nie wiem. Z busopostoju do wejścia do ruin Cobe jest jakieś 500m. Wejściówka 57peso, za aparat nie chcieli kasy, więc nie protestowaliśmy. Za to zakupiliśmy Michałowi kapelusz, bo wyglądał mało amerykańsko. Michał, nie kapelusz. Teraz stanowią dobraną parę. Na prawo od wejścia jest pierwsza piramidka. Fajnie, bo wystaje ponad drzewa parę metrów, a będąc od niej ze 30 metrów nawet jej nie widać… Następnie podreptaliśmy w skwarze dnia jakieś 2 kilometry w stronę największej atrakcji – piramidy Nohoch Mul. Zdaje się ma 42 metry i jakoś na razie nie wzbudzała w nas respektu, mimo iż jest bodaj drugą co do wysokości piramidą Meksyku.

I to nas właśnie uśpiło. 42 metry to jakieś 15 pięter budynku, w 35 stopniach, pod stromą górę… Nieee my ledwo doszliśmy do podnóża jej. Jak mówią Lipki, jesteśmy podróżnicy po płaskim i najlepiej blisko. Uważam, że przesadzają, bo ja mogę równie dobrze i w górę i w dół, byle w lektyce…

Wdrapaliśmy się. Pot spływał z czoła po łydkach, w głowie się kręciło, ale weszliśmy. Żeby nam potem Lipki nie wygadywały, że nie włazimy nigdzie. Pewnie Lipki w tym czasie jeszcze ze 3 piramidy zwiedziły, ale na szczęście zostali w domu i nie psuli nam humorów swoją nadnaturalną kondycją i nieodłącznym ADHD. Widok z góry – trochę średni, spodziewałem się czegoś OOoaaaaoOOOoooaaaaa pac, bęc. Oczywiście, widok był fajny, daleki, ale zabrakło tego „czegoś” – ale może marudzę. (Nina: podejrzewam, że widok jest lepszy porą mokrą, kiedy dżungla, która powinna nas otaczać, nie była taka wysuszona. Myślę, że wtedy kolory zachwycają) W każdym razie zeszliśmy, napiliśmy się (Nina: Michała nastawił się na sok z kokosa ale niestety już nie było więc wypiliśmy sok ze świeżo wyciskanych słodkich pomarańczy) i wróciliśmy do Cobe. Uwaliliśmy się w okolicach miejsca gdzie wysiedliśmy, za chwilę jeszcze 4 osoby się dosiadły. I czekamy.

Nagle mija nas autobus ADO i jedzie dalej. POOOOOoooszedł w cholerę, nie zatrzymując się mimo machania. Dowiedzieliśmy się, że autobus ten staje na przystanku, który jest jakieś 300m dalej, ale jak na przystanku niema nikogo, to jedzie dalej. Bo to pierwsza KLASA(Nina: w związku z tym na byle ulicy, dla byle kogo nie zatrzymuje się, ażeby mu oponki pękły na którymś hopku). Dupa, po 40 peso w plecy…

Pytamy kiedy następny autobus – za 2,5h – ale oczywiście możemy jechać taksówką. Tylko 500 peso (Nina: nie chciał 500, tylko zaczął od ile dacie i ile dacie – jakby się zaciął). A wypchajcie się swoją taksówką, poziom mojej irytacji osiągnął margines i czajniczek wykipiał. Nasi współziomale pojechali za 350peso (Nina: początkowo brali nas za grupę7 osobową i można byłoby pewnie jeszcze trochę utargować, bo ruch był żaden, ale sąsiedzi z za zachodniej granicy szybciutko dogadali się, że jadą w czwórkę i zostaliśmy sami) podchodzi do nas lisooki Meksykanin i zaczepia, że u niego tylko 350. I to jeszcze do Grand Cenote, które są 5 km bliżej. No zaraz wytnę w kły farbowanemu lisowi. Szczególnie, że był przy rozmowie 20 sec wcześniej. Zabrakło mi słów w języku który mógł zrozumieć, ale moja gestykulacja i namiętne KURWA NIE, oraz WRACAMY AUTOBUSEM wywarło odpowiednie wrażenie. I jeszcze mnie parówa pyta, ile bym dał. Po mordzie bym dał… Ustaliliśmy ze sobą, że 250 i grosza więcej. Na to koleś wyciąga nam rozpiskę i pokazuje – Tulum 390 – na to dostał odpowiedź, że w takim razie idziemy kupić bilety, pa, CU, pocałuj mnie w trąbkę (Nina: z pespektywy całego dnia targowanie było jak w Chinach czy Indiach – Adam gra twardziela, że tylko 250 i koniec, ja spokojnie zrezygnowana tłumaczę: że wiemy, że 2,5h do kolejnego autobusu, że albo bierze 250 albo idziemy coś zjeść i zmiękł. Być może udało by się urwać jeszcze jakieś 10-20 pesos ale sądzę, że byli już na granicy możliwości. W nagrodę dostał 120 papierkami i 30 bilonem, którego mi się już nazbierało i tworzył spory ciężar – przynajmniej zaoszczędziliśmy mu pracy z wydawaniem reszty). Na to zmiękł i nagle kwota była akceptowalna. Wsiedliśmy do taksówki i pomknęliśmy w dal.

Aha. Jak mi ktoś nadmiernie egzaltowany wyjedzie z odpowiedzialną turystyką, że trzeba dorabiać lokalnych itp. To niech sobie swoje argumenty wsadzi w buty w tym przypadku. Popyt i podaż kształtują rynek – nie dogadalibyśmy się – to nie. Finał. A dymać się to ja nie lubię dawać, przynajmniej jak widzę, że ktoś się do mnie dobiera – a w tym przypadku to byłoby nawet bez lubrykantów zbliżenie… 😉

Dobrze jednak, że były otwarte cenoty… bo wynagrodziły nam wszystko. Cenota, to lej krasowy w którym jest woda. Czysta woda, słodka, eh…

Wejście 100 pesos. Ale naprawdę warto. Nie jest duże, ale… po całym dniu upału podziałało na nas jak zastrzyk energii. W środku pływały małe rybki, żółwie… i głupi ja. Zachciało mi się, staremu waflowi z nadzieniem, przepłynąć pomiędzy skałami, gdzieś na jakichś 3-4 metrach. Jak pomyślał, tak zrobił. Acz z tym pomyślał, to zbytnia przesada. Wszystko szło dobrze do wynurzania, kiedy okazało się, że jeszcze jakiś kawałek drogi do powierzchni jest, powietrze powoli się kończy. I jeszcze się idiocie majtki zaczepiają o skały zatrzymując. Dobrze, że kursu nurkowania zostało coś we łbie, to człek nie spanikował odczepił się, i wypłynął na końcówce oddechu. Ale w łep to mi się od żony należało, a Ona bezczelnie nie krzyczała tylko po głowie się popukała. Lepiej jak krzyczy, bo wtedy wiem, że w domu lanie będzie, a tak to kto wie?(Nina: grzecznie czekałam co z tego wyniknie nastawiona, że trzeba będzie jednak zanurkować tak głęboko i CI pomóc, Ty Boża krówko)

(Nina: wróciliśmy również taksówką – taksówkarz chciał 60, pojechaliśmy za 50 nawet za mocno się nie targując, wystarczyło powtórzyć dwa razy zdecydowanym tonem fifty i pan otwierał drzwi taksówki)

A na kolację… kupiliśmy w hostelu kuraka i dwójka dzielnych kucharzy uczyniła kolację (nie chciałaby jakaś wytwórnia nas wynająć do robienia programu kulinarnego? Gotując w tropikach, lub z kamerą wśród talerzy? Nie weźmiemy dużo J

A tak właśnie, w takich warunkach powstaje ta relacja…

Ok., skoro już napisałem wstęp dla malkontentów, mogę zabrać się za opisywanie dzisiejszych dokonań.

Standardowo, na początek zrobiliśmy sobie rękoma Niny i Michała śniadanie (ja zapierdzielam na zmywaku – acz nie wiąże z tym swej przyszłości) – standardowa jajecznica z tostami, do tego pomidorek pokrojony posypane gęsto pieprzem czarnym. Świetny pieprz mają – aromatyczny, jakby lekko cytrynowy, a przy tym niezbyt ostry – jak ja nie jestem jakimś zwolennikiem pieprzu, to sypałem na jajecznice, aż była prawie czarna.

Następnie darmobusem na plażę – co prawda w planie mieliśmy Zona Archeologica, czyli ruinki w Tulum, nad morzem, ale darmobus jechał tylko do plaży. A z plaży do ruinek jakiś kilometr na kopytkach drogą – da się przeżyć. Już z daleka widać było, że nie będzie dobrze. Ilość ludzi powodowała że włączały mi się hamulce aerodynamiczne, a lekkie powiewy wiatru kierowały mnie na plażę, ale żona kazała mi być mężczyzną, a nie dzikusem, który stroni od ludzi. PHI. Jakby nie można byłoby być mężczyzną w samotności, nawet na plaży, ale z drinkiem. W każdym razie zostałem dociągnięty do kasy gdzie nasz przewodnik, znana hiszpańskojęzyczna seniorita Nina zakupiła bilety, po jakieś 57 pestek. Przy kasach było fajnie, chłodno. Jakieś 35 stopni. Aż się wychodzić nie chciało… i jeszcze ten tłum. No dobra. Ogólnie ruinki jak ruinki. Ciekawostką jest to, że to bodaj jedyne piramidy przy morzu. Z ciekawostek kolejnych, jest informacja, że prawdopodobnie była to latarnia morska – gdy jest się naprzeciw runek, w których płonie ognisko i widzi się 2 płomienie (z 2 okien?) można przepłynąć spokojnie, gdyż jest tam przerwa w rafie.

A ruinki wyglądały tak:

Moim zdaniem, ale wypowiedzianym po cichu, warto było przyjechać i zwiedzić, ale to tylko po cichu, żeby Nina nie miała satysfakcji i nie marudziła swojego ” a nie mówiłam” pod nosem.

Wróciliśmy na plażę bliżej Tulum, gdyż chyba nikt nie usiłował zasugerować rozkładania się na plaży przy ruinkach – zaprotestowałbym z całą stanowczością – jak dla mnie tam nawet na stojąco za mało miejsca było.

Na plaży mieliśmy dziś w planach snurkowanie na rafie. 2 dni wcześniej spotkaliśmy GudPrajsa, który nam proponował snurkowanie po 600 pestek za godzinę. Mieliśmy do Niego iść, ale napotkaliśmy kolejnego GutPrajsa oferującego rejsy. Też za 600. Wykonując czynności ignorująco-zaczepno-podchodowe uzgodniliśmy cenę na 500 pestek. I tak sporo, ale raz się żyje, raz umiera a podatki płaci się co rok… W ramach dodatku w cenie mieliśmy sprzęt ABC i przepłynęliśmy zobaczyć ruinki od strony wody. Też plus.

Się mnie zapomniało napisać, że w cenotach, troskliwie wieziona Bartosza kamerka ponagrywania pod wodą zrobiła po minucie pipipipi won i zdechła. A ładowałem mendę zbożową kilka dni wcześniej i nie używałem… Teraz nie popełniłem tego błędu, bo rodzina nie dałaby mi żyć, a i mnie by coś trafiło, bo ja to noszę na plecach (tu pochwalę rodzinę która nosi na plechach lapka, drugi aparat, przewodniki, wodę owoce i inne takie). W każdym razie wsiedliśmy do łodzi, zobaczyliśmy riunki i dopłynęliśmy do rafy. Wskoczyliśmy do wody i … no jak mówi szfagier, 4 liter nie urywa. Owszem ładnie, ale… spodziewałem się czegoś lepszego. Później było lepiej, bo i rybki się pojawiły – w tym jedna usiłowała odgryźć mi palec (chyba nie lubi, jak się ją pokazuje palcem) Korale, gąbki i inne cuda przyrody były na odległość wyciągniętej dłoni. Problemem była fala, która przeszkadzała gdy chciało się wpłynąć w płytsze miejsce i nie zahaczyć brzuchem o koral. W każdym razie rybki były, kolory były fajnie było. Ale się skończyło.

Ale po wyjściu z wody się zaczęło. Miałem wracać do hostelu, żeby się bardziej nie opalić – niestety zeszło nam na tyle długo, że na darmobus o 12:15 nie wyrobiłem się, a do 17 kawał czasu jeszcze był. Żeby zatrzymać mnie przy sobie, moja żona sięgnęła po sprawdzone sposoby babć – krew nie woda, więc wiedziała co robić. Zaciągnęła mnie do baru na plażę. Kupiliśmy sobie Caipirinio a Mietek-Ninuś Pinacoladę. AAAAAleeeeeesmaaaczneeeee! I za 20 pestek kubeczek. Siedzi sobie człowiek pod palmą, sączy świetnego, zimnego drinka, patrzy na morze. I nie może. Uwierzyć.

Niestety co dobre szybko się kończy. Tak jak kokos, którego Michał chciał zamówić do picia. Jak się zdecydował, to już nie było. Skończył się też cień, a właściwie przesunął się i zaczęło świecić na moje biedne ciałko paskudne słoneczko. A zostało do autobusu 2h. Żona moja bez serca nie reagowała na moje czułe marudzenie. A starałem się, jak tylko mogłem. Plusem jest to, że zjarała sobie łapki i syka teraz. Ma za swoje, za brak czułości. O!

Po powrocie do Tulum, umyciu się udaliśmy się na poszukiwanie jedzenia. Jako, że chcieliśmy zjeść lokalnie, do wyboru knajpy zostaliśmy z Michałem wybrani my, maczos. Michał już wcześniej wypatrzył knajpę z dużą ilością lokalesów, więc szybko poszło.

Michał zamówił sobie bodaj burito, Nina filet z ryby a ja krewetki. Po krewetki został ktoś wysłany, lecz się nie postarał. Dlatego też zmieniłem zamówienie na rybę. W czosnku. Do picia zamówiliśmy sobie napój – chaya – ananas lub limona lub jedno i drugie zmiksowane wraz z liśćmi eee… nie wiem, szpinaku, porzeczki, hgw czego. Nina niuchała tego liścia, ale nie jest wcale pomocna. O szpinaku wspominał kelner, ale liście nie przypominały szpinaku, napój zresztą w smaku nie miał nic szpinakowego. A jeśli miał, to ja mogę taki pić. Dostaliśmy jeszcze czekadełko – coś jak naczos, do tego sosik czerwony i zielony. Czerwony nie wzbudził mojego zachwytu, chyba, że ktoś lubi jak nie czuje kubków smakowych a w ustach ma cieplutko. Drugi, zielony – salsa verde – o rany, rany! Mój faworyt. Przesmaczny. Aż musieliśmy o 2 miseczkę poprosić, bo się skończyła. Druga też się prawie skończyła. Oczywiście nie przy naczosach, a przy daniach głównych, ale… ślinka leci.

Michała burito z mięskiem wieprzowym. Polał zielonym i czerwonym. Bardzo smaczne.

Nasza rybka. Miała lekko bagienny smak, wkładało się rybę w małą tortillę, wrzucaliśmy dodatki, polewaliśmy sosem i niamniamniam slurp niam gulp, niam. OOooooh.

Z Michałem zamówiliśmy sobie jeszcze tacos

Quesadila – paluchy lizać. Może placek mógłby być cieńszy, ale z drugiej strony już byliśmy tak napchani, że zaczęło to przeszkadzać przy ostatnim kęsie J

I wszystko zapijaliśmy chayą (z pół litra tego było za jakieś 5 polskich złotych)

Następnie taksówką za 50 pestek (Nina: ha! Podobno miało być za 60, ale skoro pan taksówkarz chciał 50 to nikt z nim w górę nie będzie się targował) pojechaliśmy do cenoty. Współtuptusie marudzili, że gorsza jest od poprzedniej, ale mi się bardziej podobała:

Schodziło się ze 20-30 metrów w głąb ziemi, gdzie była wielka komora, w środku wypełniona wodą. A na szczycie otwór, przez który wpadało słońce. Niestety aparat wyciągnąłem dopiero po wyjściu z wody i wstrętne słońce nie wpadało już do środka. To są właśne te chwile, gdzie człowiek żałuje, że mógł zrobić zdjęcie… bo następnego takiego nie zrobi.

Woda była chłodna, ale orzeźwiająca. I pływały w niej sumiki, część takich idealnych na patelnię. Wyszliśmy i Michał dorwał się do kokosa. Za 20 pestek, czyli jakieś 5zł. Szału nie było, ale kiedyś kokosa piłem więc się spodziewałem. Ale kokos zaliczony. (Nina: generalnie kokosa udało się kupić za 3 podejściem. .Pierwsza próba była pod Coba – stwierdziliśmy, że jak wrócimy z oglądania ruinek to będzie fajnie napić się zimnego kokosa – jak wyszliśmy okazało się, że kokosy już się skończyły więc wypiliśmy sok z pomarańczy. Drugi raz na plaży – kosztował 40 i Michał tak długo się zastanawiał, że zaczęli zamykać bar i kokosy też się skończył. Tutaj też mieliśmy dylemat, bo może po wyjściu z cenoty już nie będzie?? Ale udało się, quest wykonany)

Wróciliśmy do Valladolid taksówką – pan nie był za szczęśliwy, ale skoro już zaczeliśmy się targować, to po co przepłacać? Szczególnie, że skoro w jedną stronę płaciliśmy 50, to w drugą nie będzie inaczej. Miasto Valladolid jest bardzo ładne. Jeszcze jakby było chłodniej, to byłoby fajniejsze. Spokojne, jak na Meksyk, malownicze.

Doszliśmy do mojego ulubionego miejsca. Katedry. Strasznie mi się klimat tego miejsca spodobał, niby nie jest strasznie stare, bo 16xx rok, ale naprawdę czuje się wiek i klimat miejsca.

Na podwórzu za kościołem leżały krzyże. Zapytałem kręcącego się po okolicach człowieka, czy są do tego co myślę – do pasji – i tak, na nich będą mężczyźni ukrzyżowani w Wielki Piątek, który będzie za tydzień. Mają ułatwienie, bo mają miejsce na nogi, ale i tak ciekawe…

Y

W drodze powrotnej zwiedziliśmy jeszcze fabryczkę czekolady, gdzie próbowaliśmy czekolady w różnych postaciach jako półproduktu, a także już różnych smaków. I wypiliśmy zimą czekoladę z wodą, jak Majowie pili. Bardzo smaczne. Później przeszliśmy się na kolację do innej polecanej przez hostel knajpki – ale to Michał musi napisać – obiecał, że później (zapewne po powrocie) zrobi relację z całości jedzenia meksykańskiego.

Aqua fresca – to z przodu. Z pół litra za jakieś 4-5pln. Smaczne!

Moja zupa fasolowa z serem – taka nasza fasolka po bretońsku. Smaczne!

Moje tacos, które Michał wciągnął, bo myślał, że to jego. A jego tacos pan nie zapisał.

Wracając do hostelu, trafiliśmy jeszcze na wybory misek. Właściwie patrząc na wiek, to miseczek lub naparstków… Wcześniej tańce jakieś były, ale na finał trafiliśmy jakieś szarfy, dekoracje, wizyty w zakładach pracy…

Jeszcze tylko buzi w parku i spać…

Zjedliśmy śniadanie w ogrodzie hostelowym, spakowaliśmy się i podreptaliśmy na autobus. Podróż porannym autobusem była bezproblemowa. Wysiedliśmy na miejscu, oddaliśmy bagaże, kupiliśmy wejściówki (177 pestek) i poszliśmy.

W środku spotkaliśmy polską wycieczkę z rainbow tours. Włazili w kadr bardziej niż inni, czym o dziwo bardziej wnerwiali Michała niż mnie. Ja po Chinach chyba się uodporniłem na ludzi stających pół kroku przed moją skromną osobą i zasłaniających mi widok. Uznaliśmy, że jednak tu przyda się przewodnik – Nina zgarnęła jakiegoś sprzed wejścia, cena za anglojęzycznego przewodnika to 600. Było to dobrym pomysłem, zaserwował nam 2h wycieczki ze szczegółowym omówieniem każdej ruinki.

Byliśmy z samego rana, co dało nam sporo możliwości. Przede wszystkim nie było tłumów. Minusem było to, że nie trafiliśmy w przesilenie wiosenne – ale z innej strony wtedy koczuje tu około 30-40 tysięcy ludzi.

A dlaczego? Ha. Tu właśnie widać geniusz lub wiedzę starożytnych. Gówna piramida w Chichen Itza zbudowana jest w bardzo przemyślny sposób. Nie dość, że jest kalendarzem, właściwie na raz dwoma kalendarzami, to jeszcze jest tak zbudowana, że w dniu przesilenia wiosennego cień piramidy, na schodach powoduje, jakby wąż się poruszał. Dzieje się to też przez kilka dni przed i po przesileniu. By coś takiego wymyślić, trzeba było nieźle pokombinować. I na dodatek perfekcyjnie zbudować.

Merida.

Następnie pojechaliśmy do Meridy. Zaleźliśmy hostel niedaleko dworca, o średnich warunkach, ale przynajmniej daleko nie trzeba było z plecakami biegać. Aczkolwiek obsługa słowa po angielski nie mówi. Da się przeżyć…

Wieczorem poszliśmy na zwiedzanie. I zdziwienie, bo jest dość podobne do Valladolid. Tylko głośniejsze, bardziej tłoczne i brzydsze.

Na koniec Nina padła w hostelu, a ja z Michałem poszliśmy na koncert. Podobno koncert Majów, full wypas. Aha. Jak to Michał mówi, ubawiliśmy się na tym koncercie tak, jak On ostatnio zawiązując buty… Występy w stylu naszego Daukszewicza, poprzedzone wywołaniem osobnika na scenę. Pełnym nazwiskiem. Brzmiało to mniej więcej tak: A teraz wystąpi przed państwem Hose Marija Marta Santa De Labuda de domo Koste de Verde, la nocze, Ne habla ja komprendo vaskez domingez trzeci. A Babcia mówiła na niego dziubdziuś…. Ale nie nie, jeszcze nie wchodził. Najpierw trzeba było odczytać jego dorobek artystyczny, jakieś 15 minut. Przy 2 zawodniku zrezygnowaliśmy.

I dopadło nas fatum. Okazało się, że wracając nie można już kupić piwa. Jest po 22 i lodówki z piwem zamknięte. Prohibicja normalnie. Michał załkał gorzkimi łzami pod lodówka, ale nie skruszyły one serc sprzedawców. Chlipiąc pod nosem udał się spać…

W Kabah są 3 stanowiska archeologiczne, jednego praktycznie nie widać, ze środkowego została góra lekko przypominająca piramidę i brama, łuk triumfalny, na początku drogi Majów. Więcej było po drugiej stronie drogi, aczkolwiek jak widać na zdjęciach – do pełni restauracji jeszcze bardzo daleka droga. Trochę przeszliśmy „dżunglą” by zobaczyć, czy piramida tyłu nie jest ciekawsza. Nie była.

Tak naprawdę na jedną część Kabah poświęciliśmy może z 15 minut i poszliśmy na drugą stronę drogi. Nina poganiała, że nie zdążymy na autobus (Nina: poganianie polegało na mówieniu, ile jeszcze czasu zostało). Chyba Ona. Dlatego trochę w biegu zerknęliśmy na najładniejszą część Kabah, połaziliśmy po ruinach, wleźliśmy wzorem Lipków gdzie się dało ( gdzie się nie dało też). Fajne miejsce, na jakieś 40 minut zwiedzania. I tyle nam zajęło, bo nasz poganiacz z batem pogonił nas na autobus. Bo za 20 minut ma przyjechać. I właśnie dlatego w skwarze (Nina: w cieniu, pod drzewem) siedzieliśmy 20 minut do rozkładowego czasu przyjazdu, a później jeszcze kolejne 30. Jakby więcej aut jechało, to byśmy zaczęli machać na stopa. Mieliśmy z Michałem niecny plan przejechać się pickupem ;> Niestety pickupy były pełne arbuzów, a w końcu autobus przyjechał.

W Uxmal, podobnie jak w Chichen Itza wejście kosztowało 177 pestek. I faktycznie budynki, piramidy były już inne. Bardziej okrągłe. W sumie różnica niewielka, bo piramida jest piramidą, ale jak się ogląda kolejną, to ewidentnie widać. Zresztą co ja się produkuje – średnio rozwinięty gimnazjalista odróżniłby te piramidy.

Nina z Michałem wpakowali się na jakąś piramidę, w sumie niezbyt wysoką (pamiętając tą w Coba), ale jednak. To zniszczyło Michała. Słońce, które tego dnia było wyjątkowo dokuczliwe, dopiekło Michałowi i pod koniec wycieczki zrezygnował ze zwiedzania i poczłapał w kierunku wyjścia. My dokończyliśmy oglądanie i dołączyliśmy do Michała.

Powrót też nie był jakiś trudny. Autobus spóźnił się standardowe 30 minut, ale były miejsca, więc zadowoleni wróciliśmy do hostelu. Jeszcze tylko poszliśmy na placyk, zobaczyć czy coś grają – ten obiecany koncert. I du&^% . Nic nie grało. Weszliśmy za to do pizzerii, obleganej przez miejscowych, zamówiliśmy dwie grande pizze i … nie zdołaliśmy ich zjeść we trójkę. Zamówiliśmy jedną z tuńczykiem, jedną mexicanę. Smaczne były obie, aczkolwiek mało słone. Jedną prawie całą zabraliśmy ze sobą.

Wracając z Uxmal zakupiliśmy piwo, więc pizza z piwem – w sam raz. Jednak zbyt napchani byliśmy i postanowiliśmy zjeść pizze na śniadanie. Piwo zjedliśmy na kolację.

Najgorsze, że Michał zatęsknił za Lipkiem i choć bez Lipka, to postanowił przejechać się na schodach. Trochę obił sobie łokieć, więc gdy byliśmy na placu, zaszliśmy do lodziarni i poprosiliśmy o lód. Dostał prawie kilogram, zanim wyjaśnił, że tylko 2 kostki potrzeba. I mam zdementować pogłoski – był trzeźwy, sprawny i gotowy, po prostu śliskie klapki ma. Aha…

Pojechaliśmy lokalnym autobusem, prawie z kurami, do Cozuma (bilet 18pestek). Tam gdy wysiedliśmy, dopadli nas chłopacy z motorykszami. Nie targując się, ustaliliśmy kwotę na 30pestek od głowy. O ile jednak z Niną mieliśmy dość wygodnie, to Michał jechał na motorku, za chłoptasiem. W pewnym momencie motor zdechł. Rozmowa była dość ograniczona, w większości składała się z poświstywań Meksykanina oraz naszych no habla. Po chwili chłopak zadzwonił do kogoś, pogadał, zrozumieliśmy tylko gazolina. Oho. Na środku drogi… to będzie dym… Jednak szybko dojechała druga motoryksza, chłoptaś się przesiadł na nową i nas też tam posadził. Szybko i sprawnie załatwione.

Dojechaliśmy do hacjendy. Faktycznie zrujnowana. Ostał się jedynie budynek, gdzie prawdopodobnie robiony był sznurek sizalowy z agawy. Nawet były jeszcze maszyny.

Następnie zamówiliśmy sobie platformę. Platforma to coś jak drezyna, ale ciągnięta przez małego konia, po wąskich torach. To pozostałość po czasach świetności hacjendy. Świetna sprawa i dość tania jak na tyle czasu – 250 pestek za platformę, w tym bez limitu czasu w cenotach. Właśnie fajnym jest to, że platforma wiezie od cenoty do cenoty.

Olaboga! Wiecie jak to trzęsie? W pierwszej chwili myślałem, że wysiadły mi oczy albo stabilizacja obrazu. Zresztą widać po zdjęciach, jak te tory są proste. Niby platformy mają sprężyny, ale nie ma szans. Zanim się przyzwyczailiśmy, minęło trochę czasu. Ciekawy jest inny patent. Tor jest jeden, a pojazdy jadą w dwie strony. Chłopaki tak to zorganizowali, że jeśli z jednej strony jedzie więcej wagoników, to z tej co jedzie mniej wszyscy schodzą platformy, kierowca zdejmuje wagonik i odstawia na bok. Platformy przejeżdżają, wagonik wraca na tory i jedziemy dalej.

Dojechaliśmy do pierwszej cenoty. Co to jest cenota? To coś jak podziemne jezioro, powstałe zapadlisku lub jamie krasowej. Często nie jest widoczne z powierzchni. Pierwsza, do której dojechaliśmy była częściowo otwarta. Po stromych schodkach schodziło się około 10 metrówna platformę, gdzie można było się rozebrać i zostawić rzeczy. Była dość obszerna, więc nie było problemu z suchym miejscem na bagaże. Woda była niebieska, chłodna i rewelacyjnie orzeźwiająca. Pływając widać było dno, jakieś 30 metrów poniżej.

Drugą cenotę zrobiliśmy na końcu, bo było sporo osób przy niej, pojechaliśmy do trzeciej. I ona dla mnie stanowiła największą atrakcję. Wejście do niej było po 8 metrowej drabinie, w wąski, ciemny otwór. Wchodziło się jak do bardzo wąskiej studni, miejsca było tyle, że plecak przeszkadzał schodzić.

W środku zaś miejsca było bardzo mało. Mała platforma, ogromna wilgotność i na środku lustra wody dziura suficie, przez którą wpadało słońce. Przepiękny widok. Woda też rewelacyjna. I chyba najgłębsza, bo ponad 40 metrów głębokość wody miała.

Nasza trzecia, a tak naprawdę to druga cenota była dość duża, ze zwisającymi z sufitu lianami i korzeniami.

Wróciliśmy najpierw platformą, potem motorikszą do Cozuma. Tam złapaliśmy colectivo – taki busik – podstawowy transport na krótkie odległości i wróciliśmy do Meridy. Nina z Michałem trochę się jeszcze po placu poszlajali i znaleźli nasz dworzec autobusowy. Na autobus można nadawać bagaże jak na samolot, w poczekalni. Wygodne, bo później siedzi się spokojnie, bez tabunów bagażu. Autobus ruszył o czasie, w pełni komfortowy i jak zwykle z klimatyzacją ustawioną na -25stopni. W nocy rozpętała się burza. Lubię burze! A ta była jedna z najlepszych jakie w życiu widziałem. Pioruny biły tak, że czasem przez kilka minut nie robiło się ciemno. Przepiękny widok. Wiało też solidnie, bo przewracało wszystko co tylko mogło – barierki, nawet niektóre znaki. Aż zasnąłem i obudziłem się wypoczęty o 5:30. Koło 7 zaś dojechaliśmy do Palenqe.

Y

Wróciliśmy dość wcześnie do hostelu, więc zrobiliśmy sobie pół godzinki dla słoninki. Trochę się przeciągnęło. A że dziś niedziela, to pralnia do 15 czynna tylko, no do 15:30. Nieśpiesznie wstawaliśmy, mieliśmy jeszcze trochę czasu, gdy zerknąłem na telefon. A tam godzina 15:45. Nina!!!! Wiesz która godzina? Tak, 14:45. Hmn… a wiesz, że u mnie na telefonie jest po 15? O KURCZACZA NÓŻKA! Zawołało dziewczę. U mnie też! Ale na zegarku 14. Zatrzymał się na godzinę? I przypomniało mi się, że Meksyk ma bodaj 3 strefy czasowe… Szlak by ich… Biegiem polecieliśmy do pralni i okazała się jeszcze otwarta. Kamień z serca. (Nina: ze szczęścia zostawiliśmy dodatkowo 5 pestek)

Wieczorem zaś (Nina: bo oczywiście po przebieżce do pralni przysługiwało nam kolejne pół godzinki dla słoninki) poszliśmy na główny plac, gdzie pseudoindianie tańczyli pseudotaniec za realne peso, był ryneczek, panowie grali na instrumentach i było sympatycznie. (Nina: zjedliśmy lody, a Michał wypił kolejny litr soku pomarańczowego z lodem, w styropianowym „kubeczku”)

I jeszcze kolacja, której opisywać nie będę, bo to nie moja bajka, tylko podpiszę co moje.

To Michała.

To, mimo iż wygląda średnio, było bardzo smaczne. Ninusiodanie.

Moje burito. Z sosem guacamole w środku, rewelacja.

Moja zupka cebulowa, pyszota

Zupa krem grzybowy. Niam.

(Nina: poprzednie wpisy bez mojej autoryzacji nie liczą się!!)

Porankiem wczesnym zostałem zerwany z łóżka. Szanowna moja żona postanowiła, że koniec spania. Skoro umówiliśmy się, że jedziemy bodaj o 8:30 to przed 7 trzeba wstać. Jak zwykle panika (Nina: nie było żadnej paniki, po prostu mieli wstać i ogarnąć się, żeby nie było, że na nas trzeba czekać. Mimo dwóch i pół tygodnia tutaj jeszcze nie przyzwyczaiłam się do maniana), a potem człowiek siedzi niewyspany i patrzy tępy wzrokiem przed siebie czekając, aż coś dziać się zacznie.

Na śniadanko wciągnęliśmy między innymi tamales zrobione przez ciocię Gabriela (bardzo smaczne). Następnie wsiedliśmy w auto i ruszyliśmy. Przez grzeczność nie napiszę, z jakim opóźnieniem, gdyż Marta może to przeczytać, a jeszcze u Niej będziemy. W razie czego pragnę dodać, że to Marty sprawka. W ogólnie mieliśmy oglądać drogę krzyżową gdzieśtam, lecz ponoć miała być dopiero wieczorem i średnio miało się wracać – więc zostaliśmy zabrani do superpięknego miasteczka. Pożyjemy zobaczymy. Wyjechaliśmy i od razu podano informację, że droga na Acapulco jest zakorkowana jakoś strasznie makabrycznie. Wyjazd z miasta na 3h. Więc tym lepiej, że jedziemy gdzie indziej, w sensie w inną stronę. W tą też były lekkie korki, ale dało się przeżyć.

Jeszcze na terenie Ciudad de Mexico zobaczyliśmy ludzi z krzyżami idących wzdłuż drogi. Okazało się, że w Wielki Czwartek ludzie pielgrzymują do miasteczka Chalma, poświęcić krzyże. Idą nawet całe wioski, śpią przy drodze, idą dalej. Żeby nie było – poświęcić krzyże idą z krzyżami wielkości nawet 1,5m, zrobione z bali drewnianych, czasem proste, czasem ozdobne, ale zapewniam, że ciężkie (Nina: nie to, że Adam próbował jakiś ponieść, ale faktycznie wyglądały na ciężkie) (Adam: swój krzyż to ja ciągnę za sobą z Polski…) (Nina: soma chodzę! Nie trzeba mnie ciągnąć) (Adam: jak się powie, że dostanie ciasteczko, to nawet biegnie…). Tu pojawiła się kwestia religijności w Meksyku. Ludzie tu wierzą, ale nie bardzo chodzą do kościoła. Strasznie mi się to podoba, jak ludzie okazują swoją wiarę, radość, poświęcenie, nie na pokaz, ale dla siebie/dla Boga. Ponoć nawet jak chodzą na mszę, to posiedzą, wychodzą, pogadają. Widzą Boga w innym człowieku. Nie ma kółek różańcowych, które organizują pielgrzymki. Biedni ludzie w wiosce dogadują się – Idziemy do Chalmy poświęcić krzyż – kto idzie? I idą. Sami, bez jakiegokolwiek zaplecza. I idzie ich naprawdę spora ilość. Jak się zmęczą, to śpią przy drodze. Każdy niesie swój krzyż…

W samej Chalmie odpust, jak u nas w Częstochowie, tabuny ludzi, nawet nie wysiadaliśmy z auta (może dlatego, że najbliższe wolne miejsca parkingowe były pewnie z 5km od wioski…)

Pojechaliśmy dalej do Malinalco. Miasto leży jakieś 115km od Ciudad de Mexico i poza swoją malowniczością posiada także ruinki. Na moje nieszczęście, znów trzeba było iść pod górę, dobrze że choć mogłem komuś pomarudzić, że go nienawidzę (pozdrawiam Martę, która nie wiedzieć czemu chyba się usiłowała tym trochę przejmować). Przy kasie jeszcze Nina zestresowała pana sprzedającego bilety, bo zbulwersowała się, czemu nie powiedział Buenos Tardes (coś jak dzień dobry w po południu) skoro jest po południu. Pan się zawstydził, stwierdził, że fakt – jest już po południu więc Buenos Tardes się należy. Nina była usatysfakcjonowana (Nina: fakt!).

Ruinki w sumie nie są wielkie, więc można je szybko obejść (jak już się wlezie po jakimś ćwierć milionie schodów, w wielkim upale) i nie przypominają za bardzo poprzednich ruinek. To mile. Innym fajnym akcentem był tuchton, Indianin, ubrany mniej więcej po swojemu, opowiadający turystom historię Malinalco, panteonu bogów itp. Co godzinę zaś oddawał hołd bogom grą na muszli. Z ruinek był bardzo łady widok na miasteczko oraz okoliczne wzgórza. Następnie stoczyliśmy się w dół tocząc dyskusje o cenach mieszkań oraz ziemi w naszych krajach. I zapewne o wyższości Świąt Bożego Narodzenia nad Wielkiej Nocy. Podreptaliśmy do Malinalco. Malownicze, miłe. Nudne. Znaczy nie to, że nudne, bo nudne, tylko kolejne miasteczko. Aczkolwiek bardzo ładne detale, wszystko utrzymane w odpowiednim starym stylu – to było miłe. Ale chyba zaczyna mnie coś trafiać odnośnie ilości ludzi wokół, podobnie jak w Chinach. Co za dużo ludzi, to i Adaś nie zdzierży. A że Samanta Santa (czyli wielki tydzień) to najczęściej wolne dla wszystkich, to i wszędzie ludzi było pełno. No może poza ulicami w stolicy, które były dość luźne (Nina: a ja dostałam ciasteczko!).

Następnie poszliśmy do restauracji na obiadek oraz piwo. Niestety sam nie pomnę wszystkich nazw potraw, więc będzie mi tu potrzebna Marta, którą o pomoc ładnie proszę:

Sopes con chicharon con papas y tinga de pollo

Gorditas de frijoles

Queso fundido

Tostadas de chorizo con papas y tinga de pollo

Michelada

Piwo, w sumie nic nadzwyczajnego, piwo z limonką (Nina: bardzo fajny kraj, tu naprawdę NIE oszczędzają na limonkach) (nie to co Pawlak!), pite ze szklanki pokrytej solą. To było dziwne. No i kwaśne piwo? Jakoś tak chyba wolę normalne. Nasz lokalny spec od piwa, Michał chyba sądzi podobnie

Sopa azteca (de tortilla)

Zupa z tortilli – zamówiona przez Ninę, smaczna, aczkolwiek hmn… trochę smakowała jak pomidorowa z tacosami. Ale smaczna (Nina: pycha!).

Crema de aguacate fria

Zupa Michała, z avocado. Jak dla mnie przerost formy nad treścią, siorbnąłem sobie, ale na szczęście nie musiałem jeść. Podawana na zimno. Zapewne orzeźwiająca, ale nie w moim typie.

Chicharon

Ha! Czad i wypasior. Skóra bodaj ze świni. Smakuje jak hmn… skórka od chleba, chips ziemniaczany czy coś podobnego – fajny patent na to, by jak najmniej ze zwierzęcia się zmarnowało. I naprawdę smaczne, w życiu nikt, kto by spróbował to a nie wiedział z czego to jest, nie zgadłby (Nina: fu) (Adam: aha. Fu dopiero było, jak się dowiedziała co, wcześniej ciamkała jak mały kociak ). Chyba.

Następnie wróciliśmy do domu, spać. Znaczy ja spać a Nina z Gabrielem toczyli ponoć jakieś długie dyskusje, nocne Polaków i Meksykan rozmowy. I bez napojów wzmacniających…