Castillo Hidalgo – rodzinna przygoda w sercu Santiago de Chile 🏰🌿

Przylecieliśmy w środku nocy do Santiago de Chile – zmęczeni, ale podekscytowani. Razem z Niną, naszymi synami, Krzysiem i Tomkiem, po długim locie z Europy, marzyliśmy tylko o ciepłym łóżku. Na szczęście Uber działa tu sprawnie, więc bez problemu dostaliśmy się do naszego noclegu – Hostel Boutique Merced 88. To kameralny, czysty hostel w centrum Santiago, idealny dla rodzin z dziećmi – cicho, bezpiecznie i bardzo blisko głównych atrakcji miasta.

Rano, po szybkim śniadaniu, postanowiliśmy załatwić podstawową sprawę: wymianę waluty. Nina wcześniej wyczytała, że najlepsze kantory znajdują się w rejonie Plaza de Armas de Santiago, głównego placu miasta. Na piechotę to mniej niż godzina drogi, więc w sam raz na rozruch po długim locie. O ile oczywiście ktoś lubi chodzić. Dla leniwych, oczywiście można wszędzie pojechać uberem.

Ale zanim ruszyliśmy w stronę centrum, zerknąłem na mapę i dostrzegłem coś ciekawego – niewielkie wzgórze Cerro Santa Lucía, na którego szczycie mieści się Castillo Hidalgo. „200 metrów przewyższenia – idealne na sprawdzenie, czy po tylu godzinach w powietrzu nadal umiemy chodzić”. Odpowiedział mi jęk…

Ale moim zdaniem, była to była świetna decyzja.

Zamiast iść prosto na Plaza de Armas, skręciliśmy więc w stronę Castillo Hidalgo, przyciągnięci zielenią wzgórza Cerro Santa Lucía. Nie spodziewaliśmy się, że to miejsce – często tylko krótko wspominane w przewodnikach – stanie się jednym z najciekawszych punktów naszej rodzinnej podróży po Santiago. W pierwszym momencie miejsce wyglądało niepozornie. ot górka i parczek. Potem jednak okazało się, że jest tam zamek… Zamek wyglądał niepozornie – ot, historyczna budowla na wzgórzu. Ale już po pierwszych krokach wiedzieliśmy, że trafiliśmy na coś wyjątkowego.

Wchodząc coraz wyżej, otaczały nas kręte ścieżki, stare kamienne schody, tropikalna roślinność i ukryte fontanny. Każdy zakręt odkrywał nowy widok – raz fragment miasta, raz alejkę z palmami, a czasem po prostu cień idealny, by na chwilę przysiąść. Dla Krzyśka i Tomka była to prawdziwa przygoda. Tommek od razu pobiegł w stronę murów, próbując „zdobywać zamek” jak prawdziwy rycerz, a Krzyś z zachwytem pokazywał nam egzotyczne kwiaty wzdłuż alejek.

Dla nas mógłby to być moment oddechu. Po intensywnym locie i wrażeniach pierwszego poranka, mogliśmy usiąść na jednym z tarasów widokowych, spojrzeć na rozciągającą się panoramę Santiago i dalekie śnieżne szczyty Andów, które majaczyły w oddali. To jedno z tych miejsc, które w naturalny sposób łączą historię z naturą i widokami, które zapamiętuje się na długo. Jednak zwiedzanie tego miejsca w środku dnia, skutecznie doprowadziło do tego, że staraliśmy się przemykać od cienia do cienia.

Choć Castillo Hidalgo z dziećmi brzmi jak lekka wycieczka, to wejście na wzgórze Cerro Santa Lucía potrafi zmęczyć – szczególnie gdy słońce zaczyna mocniej przygrzewać. Na szczęście cała trasa na górę to ciąg malowniczych przystanków, dzięki którym marsz nie dłużył się zanadto..

No i Nina kupiła dzieciom granitę… Więc +10 do szczęścia.

Dlaczego warto tu zajrzeć?

Castillo Hidalgo to nie tylko zabytkowa budowla z XIX wieku, ale też punkt widokowy, z którego rozciąga się panorama całego miasta, a w tle – także na Andy. Dla naszej czwórki to był świetny sposób na rozpoczęcie zwiedzania Santiago – trochę historii, trochę wspinaczki, dużo zieleni i przestrzeni.

Co zachwyci dzieci?

• Małe schody i zakamarki – prawdziwa gratka dla małych odkrywców!

• Spacer po murach zamku – bezpiecznie, ale z dreszczykiem emocji

• Fontanny, papugi i kaktusy – zaskakująco ciekawa mikstura dla dziecięcej wyobraźni

Co docenią dorośli?

• Niesamowite widoki na panoramę miasta i pobliskie szczyty

• Spokojne alejki idealne na zdjęcia rodzinne

• Możliwość odpoczynku na ławkach w cieniu drzew po intensywnym zwiedzaniu

Praktyczne informacje:

• Wstęp darmowy – idealne miejsce na budżetowe zwiedzanie

• Najlepiej przyjść rano lub późnym popołudniem, by uniknąć upałów

• Wózek dziecięcy? Dolna część wzgórza jest dostępna, ale na sam zamek warto zabrać nosidło

• jest granita!

🗺️ Poranny reset i plan, który miał być prosty

Po porannym zdobyciu Castillo Hidalgo, zrobiliśmy szybki przegląd planu na resztę dnia. Lista była dość prosta: kantor, karta SIM, coś zjeść i może jeszcze zdążyć zobaczyć wzgórze Cerro San Cristóbal. Problem w tym, że nasze podejście do realizacji planu było, jak to powiedzieć… dość płynne. Czyli trochę błądzenia, trochę improwizacji, trochę “idziemy tam, gdzie nas poniesie Google”. Najpierw ruszyliśmy w stronę Plaza de Armas, bo z tego co Nina wyczytała, to tam powinny być kantory. W praktyce okazało się, że Google nie do końca ogarnia, co w Santiago aktualnie istnieje. Co chwila trafialiśmy do miejsc, gdzie według mapy miał być kantor, a zamiast tego była brama z kłódką, sklepik z plastikowymi zabawkami albo coś, co przypominało opuszczony punkt usługowy z lat 90. Przeszliśmy chyba z pięćdziesiąt takich miejsc i powoli zaczynało to wyglądać jak jakiś happening uliczny z udziałem turystów. Krzyś co chwilę pytał “Daleko jeszcze?”, a Tomek trzymał się kurczowo naszej ręki i cicho powtarzał “gorąco…”. Sami też powoli zaczynaliśmy mieć dość. Nie pomagało to, że chodziliśmy bez celu, w upale, wraz z tłumem ludzi, którzy zdawali się wiedzieć dokładnie, gdzie idą – w przeciwieństwie do nas. No, oczywiście poza tymi, którzy wyluzowani siedzieli na wszystkich płaskich powierzchniach. A tych, było znacznie wiecej. Próbowałem jeszcze chwilę być tym rozsądnym i mówiłem sobie, że znajdziemy kantor za następnym rogiem. Ale po kolejnym „następnym” rogu był kolejny…

📶 Próba ogarnięcia internetu, czyli dzień bez systemu

Po drodze próbowaliśmy jeszcze rozwiązać temat internetu. Skoro nie możemy wymienić waluty, to może chociaż kupimy kartę SIM. Plan dobry, ale i tu pod górkę. W każdym punkcie słyszeliśmy tę samą historię – „dzisiaj się nie da, system nie działa”. Najpierw myśleliśmy, że to jakiś lokalny problem, ale szybko okazało się, że padł system w całym kraju i nie można zarejestrować nowego numeru. Żadna sieć nie działała. Fajnie. To już nawet nie było irytujące, tylko po prostu zabawne w swojej absurdalności. Nina zrobiła tylko głęboki wydech i powiedziała: “dobra, jedzmy coś, bo umrę” (kusiła, kusiła…). Byliśmy spoceni, dzieci głodne i powoli zaczęliśmy łapać to znane uczucie rodzinnego przesilenia: wszyscy coś chcą, ale nikt już nie ma siły walczyć o sensowną decyzję. Był taki moment, że dosłownie stanęliśmy na skrzyżowaniu i przez dwie minuty patrzyliśmy w cztery różne strony – każdy z innego powodu. Krzyś chciał lody, Tomek pić, Nina szukała cienia, a ja szukałem jakiegokolwiek znaku, że idziemy w dobrą stronę.

🌭 Completos – chilijski fast food w cieniu fontanny

Plaza de Armas okazał się wtedy zbawieniem. Główny plac miasta – pełen ludzi, ulicznych grajków, gołębi, hałasu, ale i jedzenia. Pod arkadami ciągnęły się stoiska z jedzeniem, każde reklamujące completos gigantes. Hot dogi na sterydach. Dzieci nie były przekonane, więc Nina kupiła im coś prostszego – makarony z jakimś sosem i napojem, a ja dostałem zadanie: przynieść hot dogi. Niby nic wielkiego, ale jak człowiek nie zna hiszpańskiego, to każde takie zamówienie to mini wyprawa survivalowa. Chodzisz od stoiska do stoiska, próbując dowiedzieć się, czy sprzedają same hot dogi, czy tylko zestawy z colą, i jak powiedzieć “bez coli”, kiedy zna się tylko “hola” i “gracias” (no i jeszcze „ceviche błeeee błeee” – to takie nawiązanie do przygód Lipków którzy będąc w Ameryce Południowej zatruli się ceviche i jedyna osoba któa jakoś funkcjonowała, nie znająca hiszpańskiego musiała powiedzieć obsłudze, że potrzebują pomocy). Pokazywałem palcem, kiwałem głową, uśmiechałem się głupkowato, a w końcu jakoś się udało – wróciłem do rodziny z czterema completosami i dwiema colami. Bohater dnia. No dobra, może trochę koloryzuję, ale na pewno byłem z siebie zadowolony. I chyba nie tylko ja – dzieci wciągnęły swoje makarony, a moje completo zniknęło równie szybko. W smaku? Zaskakująco dobre. Połączenie parówki z awokado i pomidorem może wydawać się dziwne, ale tutaj działało. Na koniec i tak wszystko zdominował majonez, ale taki lokalny, gęsty i tłusty nie jakiś winiary. Jedliśmy na podeście pod daszkiem, to była jakaś scena, ale w cieniu, z widokiem na przechodniów, gołębie i zieleń.

💵 Kantor, którego prawie nie było

W końcu zrobiło się cicho. Dzieci się najadły, przestały narzekać, a my mogliśmy przez chwilę usiąść i nie myśleć o tym, co dalej. Po krótkim odpoczynku zrobiłem jeszcze jedną próbę znalezienia kantoru. Tym razem ruszyłem dalej, w mniej turystyczne okolice. Przeszedłem kilka przecznic, przez uliczki, które wyglądały jakby czas się tam zatrzymał. Sklepiki, warsztaty, starsze panie siedzące na plastikowych krzesłach i gadające przez telefon. Wszystko na nic.

Wróciłem do Niny i postanowiliśmy opuścić nasze zacienione miejsce. Zaczęliśmy się zastanawiać nad tym, co robić dalej, czy wracamy do hostelu, czy idziemy na wzgórze Krzysztofa 😊 (Cerro San Cristóbal). Dzieci jednak uznały, że wracamy do hostelu trochę odpocząć. Nina usiłowała ciągnąć nas do metra, ponieważ doktoryzowała się z tematu metra i ogólnie transportu publicznego – doprowadziła mnie do łez, twierdząc, że trzeba kupić kartę BIP. Chodziłem i robiłem jej bip bip… jak dziecko 😊Ale nawet się nie fochnęła 😊

Ruszyliśmy się jednak w drogę i dotarliśmy po drodze do miejsca, które wyglądało jak mini galeria handlowa sprzed dwudziestu lat – korytarz, w którym było wszystko: od telefonów komórkowych, przez sznurówki, po akcesoria erotyczne. Zostawiłem Ninę i dzieci przy wejściu i sam ruszyłem na poszukiwania. Gdzieś między tym wszystkim, w cieniu klimatyzatora, zobaczyłem szyld “Casa de Cambio”. Aby to znaleźć musiałem posiłkować się zdjęciami z google jak to miejsce wygląda. Bingo. Wszedłem, zapytałem o kurs, pan kiwnął głową i powiedział, że może mi wymienić 100 dolarów, bo więcej gotówki nie ma. Trochę absurdalne, i tak to był sukces. Wymieniłem, włożyłem pieniądze głęboko do kieszeni i wróciłem na plac jak zdobywca. Dzieci siedziały na ziemi, hgrając na telefonach, , a Nina patrzyła na mnie z miną „no i co, udało się?”. Udało się, w połowie. Ale i tak byłem bohaterem (ale bez peleryny).

🚠 Wyprawa na wzgórze Krzysztofa – czyli jak nie czytać instrukcji

Po odpoczynku zaczęliśmy się zbierać. Kolejny punkt dnia: Cerro San Cristóbal. Albo jak Tomek go nazwał: „wielka górka z antenką”. Spakowaliśmy się w 15 minut, wyszliśmy z hostelu i ruszyliśmy w stronę dolnej stacji kolejki. Plan był prosty: wjeżdżamy szynową kolejką na wzgórze, potem może przejedziemy się gondolą i wrócimy pieszo albo Uberem. Prosto, prawda?

Na miejscu okazało się, że jednak nie do końca czytaliśmy przewodniki. Kupiliśmy bilety: jeden na funicular (kolejkę szynową), drugi na teleférico (kolejkę linową), myśląc, że to jedna trasa z przesiadką pośrodku. Jak się okazało – to dwie różne trasy, prowadzące z dwóch różnych miejsc. Nie szkodzi. Wjechaliśmy funicularem. Krzyś był zachwycony – stara konstrukcja, trzeszczące drewno, metalowe łańcuchy – jak żywcem wyjęte z filmów. Dla Tomka też to była mega frajda bo można było wychulać się przez okna w czasie jazdy. Ogólnie, to taka kolejka jak na Gubałówkę, ale w Chile. W środku ciasno, gorąco, fajnie.

Na szczycie zrobiło się luźniej. Widok? Konkret. Santiago rozciągało się przed nami aż po horyzont. W tle Andy, jeszcze z resztkami śniegu na wyższych partiach, a w dole – morze domów. Miasto ogromne, ale z góry wydawało się trochę spokojniejsze. Wszędzie widać było wieżowce, ale też sporo zieleni. Na placu przy figurze Matki Boskiej było dość tłoczno, ale dało się znaleźć cień pod drzewem, usiąść na murku i chwilę po prostu nic nie robić. Zrobiliśmy milion zdjęć. Jednak moja żona ciągnęła mnie już na dół, nie czekając na zachód słońca. Za chwilę miała być złota godzina, a ta myślała o tak przyziemnych rzeczach jak jedzenie czy dotarcie do hostelu. Jak z nią żyć…

🚡 Zjazd teleferico

Zjazd planowaliśmy zrobić teleférico – czyli gondolą zawieszoną na linie. Dojście do kolejki było krótkie, ale sama kolejka… wyglądała całkiem nowocześnie. Kabiny były z dużymi szybami, przeszklone dookoła. Dla Tomka? Mega frajda. Dla Krzysia? Nie bardzo. Po wejściu do kabiny złapał się poręczy i powiedział tylko „chyba nie chcę patrzeć w dół”. Uspokajaliśmy go, gadaliśmy o pierdołach, odwracaliśmy uwagę. Ostatecznie dał radę, ale przez większość trasy patrzył na sufit. Po wszystkim sam był z siebie dumny. Powiedział tylko: „Następnym razem jadę z zamkniętymi oczami”. No cóż – uczymy się, nie?

Widoki z gondoli były naprawdę solidne. Z góry widać było nie tylko miasto, ale też parki, boiska, dachy domów, drogi i dziwne układy ulic, które z dołu były zupełnie nieczytelne.

🛸 Wieczorne latanie dronem nad Santiago

Po powrocie do hostelu dzieci dosłownie padły na łóżka i po chwili już ich nie było. Nawet nie zgasiliśmy światła w łazience – nie przeszkadzało im nic. Zostaliśmy z Niną we dwójkę, ale ona też po chwili położyła się „na moment” i planowała odpłynąć. Ja za to wyjąłem drona i wyszedłem jeszcze raz – do parku, z którego było widać fragment centrum miasta. Chciałem zobaczyć, jak Santiago wygląda nocą z góry. Za dnia miasto wyglądało całkiem całkiem – jak na miasto (no co ja poradzę, że nie przepadam za miastami?)

O tej porze było już spokojnie. Ciepło, ale nie gorąco. Ludzie wracali z pracy, w parkach siedzieli zakochani, dzieci jeździły na rowerkach, a ja – odpaliłem drona. Wzbił się cicho w powietrze, coraz wyżej, aż w końcu miałem przed oczami miasto, które wyglądało jak siatka świateł. Albo mrowisko w nocy. Albo po prostu – jak z filmu s-f. Migające punkty, czerwone ogony aut, pulsujące sygnały na skrzyżowaniach, a w tle czarne zarysy gór. Nad głową – ciemne niebo bez zanieczyszczeń świetlnych, jakiego się w Europie nie widzi.

Zrobiłem kilka ujęć, nagrałem panoramę, parę razy obleciałem okolicę i po zużyciu dwóch baterii wylądowałem. To był dobry koniec dnia – cicho, spokojne, bez tłumów. Tylko ja, dron i miasto pod spodem. Wróciłem do hostelu, zgrałem materiał i padłem. Krzyś chrapał, Tomek spał w poprzek, Nina przykryta kocem. Następnego dnia mieliśmy wylot na Atakamę, ale o tym jeszcze wtedy nie myślałem. Acz w sumie powinienem, wszak rano trzeba było wstać i ruszyć na lotnisko…