Wstaliśmy skoro świt (zaskoczeni? Przecież mamy Ninusia, który budzi się z kurami. Albo i wcześniej i panikuje…) (Nina: nie panikuje. Po prostu jesteśmy dobrze przygotowani i punktualni). Na śniadanie Marta zrobiła typową jajecznicę meksykańską, z papryką i innymi cusiami (Nina: i cebulą, i papryczką chili). Następnie wyjechaliśmy na puste ulice Ciudad de Mexico. Wyjechaliśmy we czwórkę, bo Michała męczył katar, przeziębienie i inne choroby do tego stopnia, że nawet piwa nie chciał. Zastanawialiśmy się w związku z tym nad księdzem z ostatnim namaszczeniem, lecz nie wiemy, czy to by coś dało. Kilometr od Teotihuacán pojawiło się więcej aut. Dokładnie tyle, że zablokowało drogę. To ludzie jadący zobaczyć najsłynniejsze piramidy w Meksyku. Przyznam się, że byłem zaskoczony ich wielkością. Piramidę słońca widać już ze sporej odległości. Ma ponad 60 metrów wysokości i prawie 250 m szerokości podstawy. Wcześniejsze piramidy były dużo mniejsze.
Kolejka nie była jakaś wielka. Może ze 100m do wejścia na piramidę, potem schody, potem kolejka robiła wężyka na 5 razy po jakieś 70 metrów, później w górę po schodach, potem wężyk (pojedynczy więc chyba młody) i na górę. I na samą górę. Tak ze 30 minut, może 45. Nawet się nie zdążyłem zmęczyć wchodzeniem, bo trzeba było stanąć, poczekać, przejść 5 metrów, stanąć, czynność powtarzać. Czas na szczycie zaś, to jakieś 10 sekund, bo już kolejni muszą iść i służby porządkowe pilnują, by kolejka szła sprawnie (Nina: dobrze, że byliśmy w miarę wcześniej ponieważ jak schodziliśmy kolejka była dwa razy taka czyli czternaściemilionówsześćsetdziesięć sztuk albo i trzy razy taka czyli… ).
O, tu widać wspinającą się stonkę.
Potem usiłowali wciągnąć mnie na piramidę księżyca, ale wchodziło się tylko do połowy, więc co to za wyzwanie dla mnie. I zostałem na ziemi. Nawet zrobiłem zdjęcie mojej żony w tłumie stonki. Królewna Stonka. Mi Amore normalnie (Nina: na piramidzie księżyca również było mnóstwo osób, które wchodziły, schodziły, jadły, piły, robiły sobie zdjęcia, zdjęcia żonie, zdjęcia żonie i synowi, oglądali już zrobione zdjęcia – generalnie przeszkadzali w związku z tym niestety prawie wszystkie zdjęcia zawierają pewną ilość Meksykan. O to poniżej nie zawiera) .
Wróciliśmy po Michała i udaliśmy się do knajpy serwującej typowo meksykańskie żarcie. Żarełko było bardzo smaczne, a oto dowody:
Po obiadku zostaliśmy zabrani gdzieś. Na jakąś dziwną dzielnicę, do jakiegoś muzeum jakiejś kobiety. Malowała nogami, rękoma i nie wiem czym jeszcze. I film o niej był, jakiś superwypas. Niestety, jako osobnik pozbawiony wszelkich oznak kultury osobistej, nie wiedziałem kim jest ta osoba. Drugi burak, Michał podobnie. Strasznie się tego wstydzimy i zapewniamy, że narobimy zaległości. Aha, Na pewno i naprawdę, Yhy, No. Ale z zewnątrz, gdzie pozostaliśmy muzeum wyglądało świetnie. Było niebieskie. Kształcąca wycieczka (Nina: bez komentarza. Adam każe mi napisać gdzie byliśmy – nie. Jak nadrobi braki kulturalne to sam napisze). Następnie poszliśmy na okoliczny parczek, na którym było kolejne sześćmilionówtrzytysiącedwanaście osób. Z ciekawszych rzeczy znaleźliśmy drzewo oklejone gumami do żucia. Artystyczne.
Na dziś koniec i bomba, kto nie czytał ten trąba.
