Obudziliśmy się w doskonałych humorach. Śniadanie w hotelowej restauracji było bardzo smaczne i obfite. Po śniadaniu ustaliliśmy, że idziemy negocjować cenę noclegu, gdyż mieliśmy nocować na wyższym piętrze. Nie dało się wynegocjować satysfakcjonującej nas kwoty, więc spakowaliśmy się i pojechaliśmy w okolice Khao San Road do hotelu w którym nocowaliśmy poprzednio. Za 1/5 ceny. No i blisko do street foodu, na który dalej mieliśmy ochotę.
Happio. To nasz hotel. Wzieliśmy nocleg w pokoju bez okna. W sumie z oknem, ale na korytarz. Przecież chcieliśmy przespać się tylko jedną noc. Większość pokoju stanowiło łóżko – i to nam wystarczyło do spania i pakowania się. Zwiedzaliśmy okolice Khao San, wieczorem wyskoczyliśmy jeszcze na kolację i następnego dnia, w środku nocy wezwaliśmy Graba, by zawiózł nas w stronę zachodzącego słońca. A przynajmniej na razie w stronę lotniska. Przygoda w Tajlandii zakończyła się. Teraz czas planować kolejną… Tyko jeszcze trzeba dotrzeć do domu.
Od samego ranka, poza pakowaniem, przygotowywaniem się do powrotu… świętowaliśmy 3 urodziny Krzysia. Dostał tort z omleta z czekoladą, 3 świeczki przywiezione jeszcze z z Polski, oraz kilka zabawek, też z Polski. I przez cały wyjazd nie znalazł ich – co uważam, za nasz sukces. No chyba, że nie znalazł ich z powodu bałaganu w bagażu…
Lot
Przetransportowaliśmy się z Ko Lanty do Krabi na Lotnisko. Odczekaliśmy swoje na lot, bo jednak lepiej być za wcześnie niż spóźnić się na samolot, jak to było w Indonezji.
Lot z Krabi do Bangkoku nie trwa długo, około 1,5h. Na miejscu byliśmy już po zmroku. Lot był spokojny, wszyscy już są do latania tak przzwyczajeni, jak do jazdy samochodem, Nina zasypia jeszcze przed startem…
Z lotniska do hotelu jedziemy jak zwykle Grabem. Jazda trwa z godzinę, gdyż korki są spore. Hotel wybraliśmy ze względu na jego wysokość i widoki… ale jesteśmy zbyt zmęczeni na szukanie wjazdu na górę. jesteśmy szczęśliwi, bo mamy dużo miejsca i … WANNĘ! Tego mi zawsze w podróży brakuje. Mieliśmy jeszcze przejść się gdzieś na kolację, ale zmęczenie wygrywa. Zamawiamy kolację do pokoju, jak burżuje. raz się żyje. Zasypiamy szybciej niż myśl…
Ko Lanta – dużo by pisać – jest fajnym miejscem. Niestety dla nas wszystkich zapamiętała się mocno średnio. Najpierw dopadł mnie ból ucha, który skończył się jazda karetką do punktu ambulatoryjnego (całość pokrywała ubezpieczalnia) a potem Krzysia dopadł bunt. Prawdopodobnie całość była zbyt męcząca dla 3 latka, szczególnie końcówka wyjazdu i w momencie, w którym można było odetchnąć – nastąpił bunt. Z tego właśnie powodu nie zwiedziliśmy Ko Lanty prawie wcale, ograniczyliśmy się do pobliskich plaż, i okolicznych sklepików i barów. Tu też spędziliśmy 3 urodziny Krzysia.
Tak po prawdzie, pisząc te słowa jakiś czas po wyjeździe, przypominam sobie te gorsze chwile tylko patrząc na kilka zdjęć. Reszta zapamiętała się jako naprawdę ładne miejsce, gdzie mimo wszystko odpoczęliśmy po forsownej podróży. Szkoda tylko, że były to tylko 4 dni…
Widok z basenu na morze
Adam z Krzysiem w morzu
Nina z Krzysiem w morzu
Krzyś próbował swoich sił w samodzielnym pływaniu na basenie
Ko Lanta, Zachód słońca nad morzem. Widok z basenu
Jedzenie na Ko Lanta
Ko Lanta jest miejscem, gdzie poza odpoczynkiem można było dobrze zjeść. Oczywiście, do BKK jej daleko, ale to nie znaczy, że było źle – co to, to nie. Była po prostu mniejsza różnorodność, lecz wszystko smaczne i świeże. Stołowaliśmy się przede wszystkim w hotelowej restauracji, co jest rozwiązaniem tyleż wygodnym co mało ekonomicznym. I najczęściej jednak w takich miejscach jedzenie jest mniej smaczne. Tu jednak mieliśmy szczęście.
Dziś ciężki dzień. Przed nami 570 km drogi autem, do Krabi. Na godzinę 16 jesteśmy umówieni na lotnisku. Google maps mówi, że będziemy jechać ponad 7h. Z doświadczenia wiem, że będziemy szybciej, więc ruszamy o godzinie 9. Wszak rano trzeba zjeść śniadanie, odwiedzić basen, spakować się i oddać klucze.
Droga była nudna. Człowiek przywykł już do ruchu, nie przeszkadzał mi już ruch lewostronny, czułem się jakbym jeździł po Warszawie. W związku z tym, cały dzień jazdy jawił się mocno nudno. Pomysł, aby dojechać samochodem do Krabi był dobry, ale ostatni kawałek był za długi, lepiej byłoby rozbić go na 2 dni. Niestety, nie znalazłem nic po drodze, co warte byłoby „straty” jednego dnia plaży. Owszem, widokowo było całkiem całkiem – szczególnie, że google maps prowadziło nas czasem naprawdę drogami zapomnianymi przez Boga i ludzi… Dzięki temu oglądaliśmy, choć przez szybę samochodu, życie tajskich wsi i miasteczek.
Odpoczynek na stacji benzynowej
Napój energetyczny który pomagał w pokonywaniu kilometrów.
Pod koniec drogi, przed oddaniem auta, trzeba było zatankować. Przy okazji w 7eleven kupiliśmy coś do jedzenia, a ja podratowałem się wściekle słodkim energetykiem. I ledwo ruszyliśmy gdy dopadł nas…
Deszcz
Nadszedł deszcz
Na szczęście nie padał długo, może ze 30 minut. Gdy wjechaliśmy samochodem na lotnisko w Krabi, gdzie mieliśmy oddać auto, zaczynało znów przebijać słońce.
Zwrot auta
Oddając auto, spodziewałem się dokładnego sprawdzenia, czy wszystko jest w porządku. dziewczyna, która odbierała auto obejrzała je dookoła, spisała licznik, zerknęła w środek i powiedziała, że OK. Trwało to może ze 2 minuty. Zaskakujące. Do umówionego spotkania z naszym transportem na Ko Lantę mieliśmy jeszcze godzinę, więc spędziliśmy ją snując się po lotnisku i usiłując dostać kontakt do kierowcy. Trochę nerwów z tym było, bo nie odbierał lub nie dawało się dogadać, ale koniec końców przyjechał.
Na Ko Lantę!
Podróż na Ko Lantę zajęła nam godzinę, może 1,5godziny. Do widoków z auta byłem już przyzwyczajony, więc nie było to coś ah-oh. Przepłynęliśmy promem i już w ciemnościach dotarliśmy do naszego hotelu na Ko Lanta – Cha-ba bungalows & art gallery.
Hotel
Ścieżka w głąb hotelu
Widok z naszego domku na basen
Szybko wykonaliśmy check-in, dostaliśmy naprawdę ładny bungalow, rozpakowaliśmy się i poszliśmy na kolację do baru na plaży. Spędziliśmy wieczór przy świecach (świeczce) kilkanaście metrów od morza. Jednak warto było tyle czasu jechać…
Budzimy się po 9 i zamiast słodkiego leniuchowania zrywamy się ponieważ śniadanie wydawane jest tylko do godz. 10. Miejsce nad którym się dziś zastanawiamy, to jaskinia Phraya Nakhon. Informacje wyczytane w internecie dotyczące dotarcia do jaskini nie zachęcają ale Jai, właścicielka resortu, mówi, że była z Sonią tylko, że momentami musiała ja nieść ponieważ dziewczynka bała się. Wciąż nieprzekonani dajemy się zaciągnąć Krzysiowi na basen. Krzyś ćwiczy swoje nowe umiejętności pływackie.
Po powrocie do domku robię małą przepierkę ponieważ nie ufam zapewnieniom gospodarza, że rano oddane pranie będzie gotowe wieczorem. Tym bardziej, że na pytanie ile będzie to kosztowało słyszę, że w zależności od wielkości a nie od kilograma, do jakiej wyceny jestem przyzwyczajona w trakcie dotychczasowych podróży.
Widok na Sam Roi YOT Beach
Tata i Krzyś
Dopływamy na plażę
Muszelki
Rejs w stronę Phraya Nakhon
Droga w stronę wejścia do jaskini
Postanawiamy jednak spróbować zwiedzić jaskinię. Wybieramy trasę składającą się z dopłynięcia łódką a następnie wejścia na górę. Droga do miejsca gdzie przybijają łódki to 8,5km od naszego bungalowu. Na miejscu zostawiamy samochód a uczynna Tajka pokazuje nam miejsce gdzie kupuje się bilety wstępu do parku i tłumaczy, że koszt wynajęcia łódki to 400thb, co potwierdza informacje od Jai. Bilety kosztują 200thb/dorosły i 100thb dziecko. W trakcie rozmowy dotyczącej łódki dostajemy propozycję popłynięcia pobliskim kanałem i opłynięcia wysp po powrocie z jaskini za cenę 1200thb. Po krótki namyśle zgadzamy się. Dostaję numerek 12, który mam pokazać łódkowemu odbierającemu nas z plaży.
Do łódki wsiada się bezpośrednio z morza więc zdejmujemy buty a Krzysia przenosimy. Sama przeprawa trwa max 15min. Wysiadamy na pięknej plaży, gdzie sympatyczna pani kasuje nam bilety i proponuje przewodnika w cenie 300thb. Ponieważ nie wiemy, czy uda nam się w ogóle gdziekolwiek wejść dziękujemy i idziemy w stronę podejścia. Po drodze zaczepiam pana z ok. 5 letnią córką i podpytuję się jak wygląda wejście. Pan w odpowiedzi pyta o wiek Krzysia i po chwili namysłu mówi, że może nie jest łatwo, ale są punkty widokowe, można robić postoje a sama jaskinia warta jest tego by wejść na samą górę. Upewnia się jeszcze, że mamy wodę. O ile ścieżka przez las wymaga zachęcania Krzysia tak schody powodują, że startuje pierwszy.
Krzysztof wspina się w górę
Krzysztof wspina się w górę
W górę, do jaskini Phraya Nakhon
Niestety po kilku pierwszych zwalnia a po kilku następnych chce wracać. Postanawiamy jeszcze nie włączać tajnego, rodzicielskiego systemu motywującego i po 15 min osiągamy punkt widokowy. Decydujemy, że Adam idzie w górę a ja z Krzysiem zostaję i jeśli nie będzie nas w miejscu, gdzie rozstaliśmy się to będziemy na plaży. W międzyczasie Krzyś zaczyna bawić się czerwonym autkiem i nawet nie zauważa kiedy Adam nas opuszcza. Jednak po kilku minutach zaczyna dopytywać się o tatę. Kiedy dowiaduje się, że Adam poszedł w górę zaczyna marudzić, że chce iść do taty. Licząc na to, że daleko nie zajdziemy zgadzam się i ruszamy. Mimo mojego sceptycyzmu i kilku postojów docieramy całkiem wysoko. Zaczepiam starszego pana pytaniem, czy jesteśmy w połowie. Okazuje się, że jesteśmy praktycznie przy jaskini i teraz czeka nas łagodne podejście a potem zejście w dół.
Jaskinia Phraya Nakhon
W drodze do jaskini Phraya Nakhon
W drodze do jaskini Phraya Nakhon
Pierwsza sala jaskini Phraya Nakhon
Pierwsza sala jaskini Phraya Nakhon
Phraya Nakhon Cave
Phraya Nakhon Cave
Gdy dochodzimy do zejścia w dół spotykamy Adama a Krzyś radośnie oznajmia „tata jest!”. Adam proponuje, żeby zeszła na dół i obejrzała jaskinię a on zajmie się Krzysiem. Jednak młody nie daje się zbyć i powoli schodzą na dół. Jaskinia faktycznie jest piękna a dodatkowe wrażenie tworzą rosnące drzewa i świątynia wybudowana na jej dni. Wysoko w górze widać dziury w skałach. Warunki do robienia zdjęć są ciężkie ale udaje się zrobić kilka ładnych. W celu poszukiwania potworów Krzyś zakłada latarkę czołówkę i eksploruje co ciemniejsze miejsca. Niestety wyjście z jaskini wymaga już motywacji więc najpierw w nagrodę robimy piknik z tajskich batoników bang. Później jest coraz gorzej więc koniec końców Krzysio ląduje Adamowi na barana. Końcówkę schodzi sam.
Wnętrze Phraya Nakhon
Trochę jak Park Jurajski
Świątynia w jaskini Phraya Nakhon
Świątynia w jaskini Phraya Nakhon
Widok w górę
Rejs łodzią
Na plaży wszyscy zdejmujemy buty i brodzimy w płytkiej wodzie. W oczekiwaniu na transport siadamy na plaży, Krzyś bawi się swoim czerwonym autkiem. Zabiera nas dopiero czwarta łódka ale kieruje się prosto w stronę kanału. Musimy też założyć kapoki. Niestety chcąc opłukać ręce z malutkich kawałków muszelek, które tworzą nadbrzeżny piasek Krzyś wypuszcza z rąk swoje czerwone autko. Nie ma krzyków czy płaczu, po prostu jest bardzo smutny – obiecuję mu kupno nowego, oczywiście w kolorze blue.
Skały w zatoce parku Sam Roi Yot
Zachód słońca Sam Roi Yot
Rejs do portu w parku Sam Roi Yot
Skały w zatoce parku Sam Roi Yot
Płyniemy sobie spokojnie rozglądając się w koło gdy naglę widzę dziwna kłodę. Okazuje się, że to nieduży krokodyl albo waran. Brzeg jest bardzo ładny ale niestety zaśmiecony. Biorąc pod uwagę ile zapłaciliśmy za wejście (Tajowie płacą 1/10 tego) wkurza mnie to ponieważ wystarczyłoby co jakiś czas przepłynąć się i pozbierać te śmieci, które prawdopodobnie są efektem mieszkających nieopodal rybaków. Wzdłuż kanałów stoją łódki służące do połowu ryb, które wyglądają trochę jak chińskie dżonki. Gdy zawracamy zastanawiam się, czy płyniemy już do brzegu, jednak okazuje się, że zgodnie z umową płyniemy dookoła wysp.
Adam robi zdjęcia, Krzyś niestety znudził się przejażdżką więc gra na moim telefonie, który od czasu do czasu wypożyczam chcąc zrobić zdjęcie. Po drodze mijamy rybaków, zaplątujemy się też w linę od sieci ale szybko wyplątujemy. Słońce powoli zachodzi. Warto było wydać dodatkowe pieniądze na tą przejażdżkę. U naszemu zdziwieniu łódka zatrzymuje się daleko od brzegu a nasz sternik zamierza wysiąść. Czyżby byłoby tu aż tak płytko? Faktycznie w międzyczasie zrobił się odpływ, co oznacza, że do brzegu mamy spory kawałek. Z operatorem łódki rozstajemy się w uśmiechach.
Spacer o zachodzie słońca
Woda jest ciepła jak zupa, chyba cieplejsza od powietrza. Krzyś niesiony przez Adama szybko zaczyna pokazywać, że on też chce pobrodzić w wodzie. Postawiony na ziemi zaczyna biegać chlapiąc wodą naokoło. I nagle stojąc w tej wodzie ogarnia mnie niesamowite uczucie, wypełnia mnie szczęście od stóp do głów i jeszcze trochę. Krzysio biega i śmieje się, Adam robi zdjęcia i kręci filmiki a ja mam ochotę krzyczeć z radości. Czuję się taka bezgranicznie szczęśliwa. Na to uczucie składa się wiele rzeczy – mam świadomość, że mamy zarezerwowany nocleg a na parkingu czeka nasz samochód więc nie muszę martwić się o transport powrotny czy targowanie a nam wcale nigdzie nam się nie śpieszy.
Zachód słońca w Sam Roi Yot
Zachód słońca w Sam Roi Yot
Zachód słońca w Sam Roi Yot
Odpoczynek w zachodzącym słońcu w parku Sam Roi Yot
Na horyzoncie słońce już zaszło i powoli robi się zmierzch, stoimy w ciepłej wodzie, nadbrzeże jest prawie puste i ciemne. dogłębnie czuję, że jestem na wakacjach i nic nie muszę – mogę wszystko powoduje, że czuję się szczęśliwa od stóp do ostatniego zakręconego loka. A tle brzmi muzyka, spokojna, sentymentalna muzyka, która już na zawsze będzie kojarzyła mi się z tą chwilą szczęścia. Gdy decydujemy się na kolację w knajpce na nadbrzeżu okazuje się, że muzyka dobiega z jednego z kilku samochodów Toyota Hilux, którymi przyjechała grupa Tajów świętujących coś przy jednym ze stolików.
Do Sam Roi Yot mamy 323km i około 5h drogi. Zwiedzanie wodospadów zajęło nam tyle czasu, że po raz kolejny do noclegu dotrzemy po ciemku ale Adam jest już wytrawnym pożeraczem szos i nie straszna nam żadna pogoda. Szybko mamy się okazję o tym przekonać ponieważ praktycznie zaraz po wyjechaniu z parku łapie nas ulewa. Mimo ustawionych co kilka kilometrów znaków ostrzegających przed wolnochodzącymi słoniami trafiamy na przechodzącego przez ulicę warana. Chłopak nic sobie nie robi z tego, że mógłby się stać torebką czy portfelem i spokojnie znika między drzewami. Teraz jeszcze tylko tankowanie i standardowo Krzyś zasypia a ja wyciągam laptopa.
Adam: Jedzie mi się już naprawdę fajnie. Mimo ulewnego deszczu który momentami zalewa nam szybę, jedziemy do celu. Pod sam koniec jestem już zmęczony, ale Nina dzielnie mnie pilotuje. Jest to potrzebne, bo nawigacja prowadzi nas w las w coraz węższe ścieżki. Asfalt dawno się kończy, jedziemy drogą o szerokości auta – krzaki drapią nam boki auta. W pewnym momencie dojechaliśmy do trochę lepszej drogi, do jakichś ludzkich siedzib. Dotarliśmy na miejsce, ale… nie ma tu nazwy naszego noclegu. Zawracamy i szukamy z drugiej strony. Udało się znaleźć, przejeżdżając przez gęstwiny krzaków. Oczywiście okazuje się, że można było dojechać tam prostą drogą od głównej ulicy… (co nie znaczy, że szeroką i wygodną)
Blue Beach Resort Sam Roi Yot
Do Blue Beach Resort docieramy od tyłu co początkowo budzi w nas obawę, czy dobrze trafiliśmy. Na szczęście dwie Niemki siedzące w recepcji informują nas, że gospodarze maja również bar przy plaży i tam należy ich szukać. Zostawiamy samochód na najbliższym placu i spacerkiem docieramy do baru. Okazuje się, że właściciele resortu to para słowacko-tajska. Dostajemy klucze do domku nr 2. Przed domkiem jest na tyle sporo miejsca, że przestawiamy samochód, który okazało się, że zaparkowaliśmy koło basenu.
Kolacja
Po rozpakowaniu bagaży zahaczamy o plażę. Jest odpływ. Stoimy przez chwile przy brzegu ale nie decydujemy się na zamoczenie nóg. Lekko wystraszony Krzyś prosi o wzięcie na ręce. Na kolację wracamy do baru – Saloon Six Palmas. Ponieważ bar wygląda z lekka europejsko więc liczę na to, że uda się zamówić pancake’i i przekonać do ich zjedzenia Krzysia. Niestety w menu nie ma żadnych dziecięco wyglądających potraw więc zamawiamy piwa i frytki. Krzyś, który nigdy frytkowy nie był tutaj również nie jest zainteresowany jedzeniem. Za to zyskuje towarzyszkę do rysowania i naklejania czyli 3 letnią Sonię, córkę właścicieli. Niestety po burzliwej wymianie zdań dotyczącej naklejenia żółtego kółka Sonia wraca do stolika babci. Krzyś usiłuje zagaić zabawę w berka ale robi to na tyle nieśmiało, że dziewczynka nie zauważa.
Basen
Wracamy do pokoju, przebieramy się w stroje kąpielowe i pomimo później pory postanawiamy zaliczyć kąpiel w basenie. Woda jest ciepła aż trochę zanadto jak na moje potrzeby. Do dyspozycji mamy materac i dwa małe kółka. Młody dosyć szybko opanowuje pływanie w kółku co napawa nas prawdziwą, rodzicielska dumą.
Nocleg
Wreszcie wracamy do pokoju i przygotowujemy się do spania. Niestety bungalow na pierwszy rzut oka robił lepsze wrażenie. O ile do części sypialnej nie można się przyczepić to w łazience deska klozetowa jest częściowo wyrwana, kran w umywalce przekręcony tak, że ciężko umyć ręce a sama woda cieknie na podłogę to dodatkowo zepsuta jest terma i nie ma ciepłej wody. W porównaniu z poprzednimi noclegami tutaj stosunek jakości do ceny mocno kuleje.
Plan na dziś to Erawan Waterfalls. Ponieważ nasz nocleg nie przewidywał śniadania więc po spakowaniu się ruszamy samochodem w stronę dworca. Niestety okazuje się, że na miejscu gdzie wczoraj było mnóstwo straganów z jedzeniem dzisiaj stoją busiki. Krążymy po uliczkach rozglądając się za czymś do jedzenia. Decydujemy się na pizzę – niby nie tajskie jedzenie ale biorąc pod uwagę klimat całości jest to stanowczo street food. Nasz wybór podyktowany jest też nadzieją, że może Krzyś skusi się na cos wyglądającego znajomo ponieważ nasze dziecko zaczyna z dnia na dzień jeść coraz mniej. Na szczęście dużo pije więc jeszcze nie martwimy się.
Adam: No szału z jedzeniem to rano nie było. Obeszliśmy okolice dworca i jedyne sensowne co znaleźliśmy to właśnie wózek z pizzą, która jakoś za bardzo na lokalne danie nie wyglądała… Ale w smaku już byo bliżej smakom Azji – choćby ketchup – który był zdecydowanie inny niż jesteśmy przyzwyczajeni. I trochę może jak konfitury smakował?
Nasz nocleg…
Pizza przy dworcu autobusowym
Kanchanaburi do Erawan Waterfall
Kanchanaburi znane jest głównie z mostu na rzece Kwai. Tą atrakcje postanowiliśmy sobie odpuścić a w zamian za to podjechać pod wodospady Erawan. Z miasta to ok. 50 km i prawie godzina jazdy samochodem. Wjazd na teren parku kosztuje 300thb za osobe dorosłą, 200thb za dziecko i 30 za samochód. Krzyś zostaje uznany za malucha i nie płaci biletu. Parkujemy i nauczeni doświadczeniem od razu decydujemy się na podwózkę wózkiem golfowym. Koszt to 30thb za dorosłego i 15thb za dziecko. Po ok. 10min wózek zostawia nas niedaleko 1 poziomu wodospadów.
Wodospady Erawan
Praktycznie od razu dochodzimy do 2 poziomu. Aby wejść wyżej należy zostawić całe jedzenie a za każdą butelkę z piciem zostawić kaucje 20thb. Bierzemy 1 butelkę, wpisuję swoje imię i nazwisko do zeszytu, zostawiam pieniądze i idziemy górę. Na 3 poziomie decydujemy się na dłuższy postój. Chłopaki rozbierają się i wchodzą do rzeki. Ponieważ ryby lekko szczypią w nogi zapewniając darmowy peeling Krzyś chce na ręce ale nie chce wychodzić z wody. Pstrykam im kilka zdjęć. Kiedy zaczyna padać wychodzą z wody. Zastanawiamy się, czy wracać czy iść jeszcze wyżej ale Krzysio decyduje za nas i biegnie w stronę 4 poziomu. Schody nie zniechęcają go a wręcz przeciwnie powodują, że koniecznie musi wejść na górę. Niestety wejście do wody jest mało wygodne. Potomek przekonuje nas, że idziemy dalej do góry. Jednak w połowie drogi następuje zmęczenie materiału i zaliczamy klastyczny odwrót na z góry upatrzone pozycje, czyli na 2 poziom.
Erawan waterfall – 2 poziom
Erawan waterfall – 2 poziom
Erawan waterfall – 3 poziom
Erawan waterfall – 3 poziom
Erawan waterfall – 2 poziom
Po drodze odbieramy jeszcze jedzenie i 20thb za przyniesioną z powrotem butelkę.Adam podpuszcza mnie, żebym weszła do wody. Niby ryby dużych pyszczków nie mają, niby jak nawet trochę mnie zjedzą to mam czym się dzielić ale tchórzę i wchodzę do rzeki tam, gdzie płynie woda a więc nie ma ryb. Po chwili dołącza do mnie Krzyś i przez 20min chlapie tajskie dziewczyny, skacze z niedużej kaskady i wdrapuje się na nią z powrotem. Wyjście nie należy do najprzyjemniejszych ale dajemy radę.Na drogę powrotną również kupujemy bilety na melexa. Przy parkingu wybieramy na chybił-trafił knajpę i zjadamy obiad.
Erawan waterfall – 4 poziom
Erawan waterfall – 4 poziom
W stronę 5 poziomu Erawan waterfall
Erawan waterfall – tu się pluskaliśmy
Słowo od Adama
Adam: Niestety nie dane nam było wdrapać się na 7 poziom wodospadów. Krzyś mimo wielkich chęci zmęczył się wdrapywaniem się po stromych schodach. Dodatkowo pogoda nie nastrajała optymistycznie. Być może, gdyby nie deszcz, zrobilibyśmy sobie jeszcze kawałek drogi w górę, by zaliczyć atrakcję do końca – ale mamy alternatywę – albo zobaczymy wszystko, albo potem nie będzie czasu pochlapać się w wodzie i do kolejnego noclegu znów dojedziemy o pogańskiej godzinie. Więc wziąłem Krzysia na barana i powoli podreptaliśmy w dół. Kręgosłup nie był szczęśliwy, ale dotarliśmy na dół bez większych tragedii. I nawet udało mi się Ninę wysłać z Krzysiem do wody…
Nastawiamy mapę na kolejny punkt podrózy czyli Kanchanaburi i widzimy, że tego dnia również dotrzemy po zmroku. Przed nami około 430 km i około 6h jazdy Już od pierwszego kilometra widać, że Adam czuje się dużo lepiej za kierownicą. Wyprzedzanie z prawej zaczyna być na porządku dziennym i zaczyna rozważać możliwość wyprzedzania również z lewej. Krzyś dosyć szybko zasypia zmęczony wspinaniem i bieganiem po świątyniach. Ja usiłuje nadrobić zaległości w pisaniu.
Mimo iż Adam nadrabia ok. 30min w Kanchanaburi jesteśmy jak jest już całkowicie ciemno. Dodatkowo położenie guesthouse nie ułatwia sprawy ponieważ jest on położony w gąszczu ciasnych uliczek. Na szczęście kilka kroków od wejścia udaje nam się zaparkować samochód. Dostajemy klucze do niedużego ale czystego pokoju z wiatrakiem i łazienką. Zostawiamy bagaże i udajemy się w stronę dworca autobusowego, który jest niedaleko, aby coś zjeść.
Adam: Tak. Z dniem dzisiejszym zdecydowanie spodobała mi się jazda po Tajlandii. Dowolność w stronach wyprzedzania, dowolność w używaniu kierunkowskazów, całkiem niezłe drogi… Jechaliśmy na nawigacji google, która miejscami prowadziła nas opłotkami, ale dzięki temu mieliśmy fajne widoki na zdecydowanie mniej turystyczne miejsca tego kraju. Co do jazdy autem w Tajlandii – zdecydowanie polecam, szczególnie wypożyczenie auta z automatyczną skrzynią biegów, by nie przejmować się zmiana biegów. Mimo lewostronnego ruchu – całkiem fajna przygoda.
Kanhanaburi
Zaliczamy najbardziej street foodowy posiłek, który bardzo nam smakuje. Przechadzamy się jeszcze między straganami i kupujemy kawałek brązowego ciasta, które wygląda trochę jak pasztet ale jest smaczne i polane jakby sosem karmelowym, i kawałek czerwonego cista, która wygląda jak galaretka ale smakuje jak słodki makaron ryżowy. Po drodze do pokoju kusimy się jeszcze na naleśnika z dżemem jagodowym, bananami i czekoladą. Jeszcze tylko prysznic i kładziemy się spać bo jutro czeka nas wczesna pobudka.
Kanhanaburi street food
Night Market Kanchanaburi – Stoisko z naleśniorami
Rano budzą mnie głosy z sąsiedniego pokoju – okazuje się, że ściana łącząca nasz i sąsiedni pokój zakończona jest oknem bez szyby. Bardzo wpływa to na akustykę. Dzień zaczynamy od śniadania – mamy do wyboru 3 wersje zachodnie i 1 tajską, Krzyś dostaje szklankę mleka i 2 croissanty. Podczas pakowania chłopaki zwiedzają nasz guesthouse. Żegnamy się z naszymi gospodarzami i udajemy się w stronę Historical Park Sukothai.
Oczko wodne bez tego wyglądałoby słabo
Kolorowe kwiaty
Sukhothai – dawna stolica Tajlandii
Droga faktycznie jest prosta, ok. 13km od centrum miasta. Parkujemy bez problemu. Ze względu na śmierć króła do końca stycznia 2017r. wejście do kompleksu jest bezpłatne. Po przejściu ok. 50m widzimy, że będzie ciężko zwiedzić choć najbliższą świątynię więc postanawiamy wrócić się i wynająć tuk tuka. Większość ludzi wypożycza rowery i muszę przyznać, że to świetny pomysł ponieważ drogi są w większości asfaltowe i bardzo dobrze utrzymane. Kierowca chce od nas 300thb i wiedząc, że tutaj nasze pole do negocjacji jest również marne zgadzamy się. Przy wjeździe czeka nas niespodzianka – bilet za tuk tuka w wysokości 50thb. Z przeczytanych wcześniej informacji wiedzieliśmy, że płaci się za wstęp również za pojazdu ale przy ustalaniu ceny za 2 godzinną przejażdżkę nie było o tym mowy. Zbulwersowana zarządzam, że wysiadamy. Kierowca poddaje się i w sumie nikt nie płaci za bilet.
Nasz tuktuk
Piraci robią ARRR
Krzyś w tuktuku
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Zwiedzanie zaczynamy od Wat Mahathat gdzie najbardziej podoba się Krzysiowi. Mimo napisów zakazujących wspinaczki młody wdrapuje się na niższe i wyższe postumenty i murki. Ludzi jest umiarkowanie dużo. Trochę ganiamy się z tajską szkolną wycieczką między kolumnami. Następnie kierowca wiezie nas do kolejnej świątyni.
Wycieczka szkolna w Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Mahathat
Wat Si Sawai
Spędzamy tu Sporo czasu. bardzo urokliwe miejsce. Krzyś biega dookoła i wchodzi w każdą dziurę. Trochę czujemy się jak w filmie Indiana Jones – Może nie jest to Angkor Wat, ale za to prawie nie ma tu ludzi. A to jednak dużo daje. Cieszymy się, gdyż jako alternatywę mieliśmy zwiedzenie Ayutthaya – lecz tam, podobno, ze względu na bliskość Bangkoku są tłumy.
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Si Sawai
Wat Sa Si
Wat Sa Si
Wat Sa Si
Wat Sa Si
Wat Sa Si
Wat Sa Si
Wat Si Chum
Wat Si Chum
Wat Si Chum
Wat Si Chum
Wat Si Chum
Wat Si Chum
W każdym miejscu spędzamy po ok. 20-30 min, oglądając, robiąc zdjęcia i nie śpiesząc się. Kiedy wydaje nam się, że powinniśmy już wracać tuk tuk zawozi nas pod pomnik wielkiego Buddy. Tu też nam się podoba. Wracając oglądamy pola ryżowe i inne przyjemne dla oka widoczki. Z kierowcą rozstajemy się z uśmiechem. Postanawiamy jeszcze coś zjeść – wybieramy jeden z barów zaraz obok kompleksu. Ceny nie najniższe ale jedzenie w porządku.
Mimo braku budzika Krzyś budzi nas ok. 8. Pakujemy się i schodzimy na śniadanie. Tym razem jajecznica nie wzbudza w Krzysiu takiego entuzjazmu ale coś tam zjada. Płacimy za pranie i dotychczasowe śniadania. Ponieważ w nocy dotarły instrukcje brata jakie przyprawy kupić na targu zostawiamy plecaki i i po burzliwej wymianie zdań z Krzysztofem idziemy na zakupy. Mimo iż przechowanie plecaka kosztuje 50thb pani nie bierze od nas ani batha. Po powrocie z zakupów Adam zamawia Graba – orientacyjny koszt dojazdu do lotniska to 100-150thb. Taksówka przyjeżdża po 10min i zostawia nas pod wejściem nr 5 lotów krajowych (domestic flights). Ku mojemu zaskoczeniu płacimy 22thb dzięki skorzystaniu z kodu rabatowego i promocji na Chiang Mai. Kierowca pomaga nam zorganizować wózek i wypakować bagaże. Stanowczo lubię tą sieć. Przechodzimy przez bramki bezpieczeństwa i kierujemy się całkiem w prawo. Okazuje się, że to dobry kierunek ponieważ na końcu znajdujemy sieć Hertza, w której wypożyczyliśmy samochód. Korzystaliśmy z wyszukiwarki rentalcars, z której korzystaliśmy również podczas wyjazdu do Szkocji 3 lata temu. Pani kseruje nasze paszporty, prawo jazdy (zarówno te polskie jak i międzynarodowe) oraz kartę kredytową Adama. Obciąża ją kaucją 10.000thb za samochód oraz kwotą 1.605thb za fotelik samochodowy. Dostajemy hondę city zamiast toyoty altis. Szybkie obejrzenie samochodu podczas którego pracownik wypożyczalni sumiennie zaznacza wszelkie zadrapania samochodu (wszystkie koła oraz z tyłu na bagażniku). Pan montuje nam fotelik i po chwili niepewności ruszamy w drogę. Przed nami około 308 km oraz 4 godziny 20 minut jazdy a cel podróży to miasto Sukothai. Adam uparcie odsuwa się od prawej strony więc co i rusz lewymi kołami zbliżamy się do pobocza albo jedziemy po sąsiednim pasie. Ponieważ ruszyliśmy na głodniaka rozglądamy się za miejscem, gdzie moglibyśmy coś zjeść. Niestety nic nie budzi naszego zaufania a w jednym z miejsc, do którego zajeżdżamy nie ma nikogo. Wreszcie decydujemy się na zajechanie do naszego odpowiednika MOPa na autostradzie. Pomysł wyglądał na dobry dopóki nie weszliśmy do środka. Pierwsze wrażenie – PRL pełną gębą, miejsce opuszczone przez Boga. No nic. Zatrzymaliśmy się więc tu zjemy. Czujemy się jak pierwsi klienci w tym roku. Decydujemy się na 2 pad thai’e i wodę sodową z sokiem kiwi i chyba jagodową bez lodu. Pad thai jest z tofu ale szybko rozprawiamy się w trójkę dwoma talerzami. Jeszcze siku i ruszamy w dalszą drogę. Sprawdzam, o której zachodzi słońce – 17.46 i wiemy już, że dojedziemy jak będzie zupełnie ciemno czyli tuż przed 19. Po pewnym czasie Krzyś zasypia, ja wyciągam laptopa, żeby trochę popisać a Adam czuje się coraz pewniej za kierownicą. Dzięki kombinacji internetu, gpsu i google maps do At Home Sukothai docieramy bez problemu.
Nocleg w At Home Sukothai
Przed hostelem At Home Sukothai
Z rozpędu Adam parkuje pod wiatą. Sympatyczni gospodarze częstują nas wodą z lodem, dają mapkę z zaznaczonym miejscem, gdzie zjeść i którędy dojechać do kompleksu, który zamierzamy zwiedzić oraz pokazują pokój na pierwszym piętrze. Pokój przestronny z czyściutką łazienką w japońskim klimacie.
Pokój w hostelu
Kolacja w Night Market Sukothai
Szybkie ogarnięcie się i idziemy na Night Market coś zjeść. PO drodze Adam pstryka kilka zdjęć, m. In. Wieży zegarowej stojącej po środku miasta.
Wieża zegarowa w Sukothai
Dzięki mapce docieramy bez problemu ale mimo iż jest ok. 20 miasto wygląda jak wymarłe a stragany zaczynają się zwijać. Do kolacji zamawiamy 2 duże piwa. Trzeba jakoś uczcić pierwsze 300 km lewostronnego ruchu. Wracając na kwaterę drogę przebiega nam duży karaluch, a później kolejne. Adam z Krzysiem uważają to za wielką zabawę ja modlę się, żeby żaden nie przebieg mi po nodze bo swoim wrzaskiem postawię wszystkich mieszkańców na nogi. Zahaczamy o 7/11 i dostajemy kolejne punkciki – może jednak uzbieramy na jakiegoś świeżaka?. Chłopaki oczywiście są pierwsi pod prysznicem. Zasypiamy szybko.
